Polska kinematografia ma opinię bardzo ubogiej w filmy grozy. W trakcie wykładu prowadząca – Magdalena Kamińska postara się obalić to błędne przekonanie, które wynika z faktu, że podczas tworzenia list polskich horrorów zazwyczaj pod uwagę brane są jedynie pełnometrażowe, kinowe filmy fabularne.

Tymczasem peerelowskim ekwiwalentem hollywoodzkiego kina klasy B, w obrębie którego kwitło kino gatunkowe, były filmy telewizyjne i spektakle Teatru Telewizji.

Telewizja, traktowana wtedy z lekceważeniem jako medium błahej, niewybrednej rozrywki, uratowała horror od cenzorskich nożyc, pozwalając mu przeczekać w ukryciu niesprzyjający klimat polityczny, niczym Teatr Wampirów, który pozwolił przetrwać sekcie krwiopijców poprzez udawanie samych siebie. Dzięki niej powstały takie zapomniane perełki, jak „Upiór” (1967, reż. Stanisław Lenartowicz), „Carmilla” (1980, reż. Janusz Kondratiuk) czy „Chciałbym się ogolić” (1966, reż. Andrzej Kondratiuk), które powinien poznać każdy fan gatunku.