Tworząc choreografię dla duetu dojrzałych tancerzy – Ryszarda Kalinowskiego i Grzegorza Pańtaka, choreograf Jacek Przybyłowicz sięga po inspiracje do początków badań anatomicznych oraz do filozoficznych rozważań nad maszynerią i nad przemijalnością ciała.

Kontekstem dla współczesności jest tutaj czas, gdy rodziła się nowoczesna medycyna, której pierwsze refleksje często komunikowane były w quasi-teatralny i artystyczny sposób. Ten sam czas, gdy na dworach arystokratycznych kształtował się jeszcze inny sposób patrzenia na ciało: taniec teatralny.
Taniec porzucający młodość i perfekcję na stole sekcyjnym jest tutaj obszarem, na przestrzeni którego dokonuje się swoisty proces indywiduacji, przetwarzania wiedzy i doświadczania świata poprzez ciało i jego funkcjonalności.

Widz staje się uczestnikiem swoistego theatrum anathomicum, tancerz oglądany jest przez pryzmat zmieniającej się fizjologii i produktywności, zaś choreografia eksploruje motywy zmęczenia, wyczerpania i przemijalności.