Przed i po wydarzeniu będzie prowadzona zbiórka finansowa na rzecz pomocy ofiarom wojny w Ukrainie.

Jako środowisko tańca nie możemy pozostać obojętni na tragiczny los naszych ukraińskich Przyjaciół, artystów tańca, pozbawionych możliwości wykonywania ich ukochanego zawodu. W geście solidarności z naszymi sąsiadami oraz na przekór tragedii chcemy kontynuować organizację wydarzeń tanecznych, gdyż wierzymy, że zjednoczeni wokół sztuki zdołamy przetrwać niebezpieczny czas, wspierając się nawzajem. Liczymy na Państwa wrażliwość i hojność dla ukraińskich artystów, którym przekażemy zgromadzone środki.

Styl i technika, które nazywa się dziś „polskim tańcem współczesnym” są efektem unikatowego spojrzenia na elementy folkloru Żydów Polskich i folkloru polskiego. Odzwierciedlają polską mentalność, cechy psychofizyczne, historię i położenie geopolityczne. Odnoszą się do tego jak pamięć indywidualna i zbiorowa wpływa na przemiany społeczne, na zachowanie tożsamości kulturowej, na odnawianie symboliki zakorzenionej w traumatycznej przeszłości. Wszystkie te elementy odnaleźć można w sposobie wykonywania ruchu, w artykulacji, w sposobie łączenia fraz i sekwencji w związki znaczeniowe; w tym jaki wzór przestrzenny i rytmiczny uzyskują frazy, sekwencje i całe sceny; widać je w dynamicznych jakościach ruchowych oraz w sposobie poruszania się wykonawców – narzucają proces tworzenia i interpretowania przestrzeni. Polska technika tańca współczesnego jest wyrazem nie tylko zbiorowej pamięci historycznych i kulturowych przeżyć społeczności, które niegdyś dość liczebnie zamieszkiwały państwo Polskie. Blisko dziesięć wieków ścierania się i przenikania różnych ideologii religijnych i kulturowych tradycji znalazło odzwierciedlenie w folklorze lokalnym, etnicznym i narodowym. Dlatego też na styl i polską technikę tańca współczesnego miało wpływ poznanie i analiza żydowskich pieśni, legend, przesądów, zwyczajów, obyczajów, obrzędów i form tanecznych – istota dłoni, miednicy, klatki piersiowej i kręgosłupa – elementy ekstatyczne, ruchy i gesty dominujące w obrzędowości itd.

Istota polskiej techniki tańca współczesnego tkwi głęboko w podłożu tradycji ludowych niektórych regionów Polski, jak np. tempo rubato, niesymetryczne struktury muzyczne, zjawisko apokopy, asymetryczny puls i inne elementy będące wyróżnikiem Podhala, Sądecczyzny, ziemi lubelskiej czy Kurpiów.