Zamiast wielkich i drogich wielkoobsadowych realizacji odpowiedzią na kryzys ekonomiczny, frekwencyjny i tożsamościowy polskiego teatru powinny być produkcje kameralne i niskobudżetowe. Przygotują je zaproszeni do Lublina twórcy: Anna Gryszkówna, Marcin Liber, Maciej Gorczyński, Jan Hussakowski.

Anna Gryszkówna wraz z aktorkami: Anną Moskal, Dorotą Rubin i Katarzyną Faszczewską, wspólnie szukają odpowiedzi na pytania jakie postawiła przed nimi nowa, odmienna rzeczywistość. Kobiety wybierają się w podróż, podążając ścieżkami utworów Olgi Takarczuk, Virginii Woolf i Anny Świrszczyńskiej. Mottem tej podróży Gryszkówna wyznacza wiersz „Idę, ciągle idę, na moich drogach zawsze wieje wiatr…” Czy można wyruszyć w drogę donikąd? Jak iść, jeśli nie można nigdzie dojść? Zamknięcie, terytorium z którego żaden ruch na zewnątrz nie jest możliwy. Przecież Twoim przeznaczeniem, Twoją istotą, Twoją największą potrzebą jest iść. Iść przed siebie, iść mimo wszystko. Musisz wyruszyć w tę podróż.Trzy nietuzinkowe kobiety z różnych perspektyw, doświadczeń i wrażliwości starają się znaleźć ścieżkę, myśl, drogę. Drogę, która zależy tylko od nas, nie od okoliczności – drogę w głąb siebie. Wybrane fragmenty są drogowskazem, inspiracją a wiersz „Kobieta mówi o swoim życiu” światłem lampy podczas wycieczki, na którą nigdy nie miałeś czasu lub nie
chciałeś się wybrać. I nagle okazuje się podczas tej wyprawy, że nie potrzebny ci plecak, że nie chcesz nic zabrać, bo wszystko masz w sobie. Ważna jest tylko mapa – fragment Twoich przeżyć, doznań, tęsknot. Za czym tęsknisz? Czego pragniesz? Co będzie, jak już nic nie będzie? Co zostanie jak już nic nie zostanie? Gdzie uciekniesz? Czy masz bezpieczne miejsce, by się schronić? To miejsce jest w nas, to wielki skarb, że mamy siebie. Świat zrobił fikołka wstrzymując czas. To od nas zależy jak się w tym odnajdziemy, nie od okoliczności. Łatwiej jest podważać, niż stwarzać… Jedno jest pewne mamy czas, wreszcie… Może już czas ukochać siebie, przytulić się do siebie i własnych kolan, zamienić samotność w nadzieję… I co dalej?
„Idę…”
Jeśli umrę choć trochę lepsza niż się urodziłam – wystarczy…

Warto zaznaczyć, że scenografia, w której funkcjonują bohaterki, przygotowana przez Klaudię Klimkę działającą w ramach projektu Halt Upcycling, jest wykonana z materiałów podlegających recyklingowi. Idzie więc z duchem czasu, który wymaga od nas poskromienia apetytów i szacunku dla naszego środowiska. Autorem muzyki jest Andrzej Perkman.