Przed i po spektaklu będzie prowadzona zbiórka finansowa na rzecz pomocy ofiarom wojny w Ukrainie.
В рамках заходу буде організовано збір коштів на допомогу Україні.

Jako środowisko tańca nie możemy pozostać obojętni na tragiczny los naszych ukraińskich Przyjaciół, artystów tańca, pozbawionych możliwości wykonywania ich ukochanego zawodu. W geście solidarności z naszymi sąsiadami oraz na przekór tragedii chcemy kontynuować organizację wydarzeń tanecznych, gdyż wierzymy, że zjednoczeni wokół sztuki zdołamy przetrwać niebezpieczny czas, wspierając się nawzajem. Liczymy na Państwa wrażliwość i hojność dla ukraińskich artystów, którym przekażemy zgromadzone środki.

Miało to miejsce w szczególnych okolicznościach, gdy czwórka choreografów, Gerhard Bohner, Gigi-Gheorghe Caciuléanu, Hans Pop oraz Pina Bausch wspólnie ustalili, że każdy z nich stworzy spektakl, zawierający następujące elementy: kawiarnia, ciemność, ktoś upada, ktoś podnosi, wchodzi ruda kobieta, wszystko milknie.
Stworzona w owym czasie przez Pinę Bausch choreografia opowiadała o samotności, odosobnieniu, nieodwzajemnionej miłości, żałobie i rozpaczy, czyli o tematach bliskich każdemu. Choreografia ikoniczna, bo na jej podstawie można wytłumaczyć, czym jest Tanztheater Piny Bausch. Wyjątkowa, bo występowała w niej sama Pina.

Dominik Więcek nadając swojemu solo legendarny tytuł mówi o nim tak:
Moje „Café Müller” to fanficiton. W oparciu o już istniejący spektakl, jego świat i postacie, tworzę obrazy nawiązujące do własnej historii. Urodzony w Iserlohn, małym mieście w Nordrhein-Westfalen w Niemczech, a wychowany w Polsce, od jakiegoś czasu zadaję sobie pytanie: co by było, gdyby moi rodzice nie podjęli decyzji o powrocie do kraju? Poszukując odpowiedzi puszczałem wodze fantazji i tworzyłem hipotetyczne scenariusze, podróżując po Niemczech, po moim rodzinnym mieście, badając język niemiecki i spotykając się z polskimi artystami, którzy tam mieszkają. Spektakl nie jest jednak opowieścią, o tym co mogło się wydarzyć. To nie próba stworzenia alternatywnego życiorysu, a podzielenie się emocjami, które towarzyszyły mi, gdy po raz kolejny zadawałem sobie pytanie: co by było gdyby?

Fragmenty recenzji:

Dawno nie widziałam tak sprawnie przeprowadzonego, przemyślanego i pełnego przeróżnych napięć spektaklu. Pod każdym kątem jest to znakomita realizacja i nie mam żadnej uwagi, pytania ani obawy względem tego przedstawienia. Jestem przekonana, że Więcek zachwyci swoim Café Müller niejednego sceptyka czy sceptyczkę. (Julia Niedziejko, kulturapoznan.pl)

Choreografia połączona z humorem (niech podniesie rękę ten, kto, chociaż nie uśmiechnął się, gdy zobaczył „deine Mutter – Pinę Bausch” wniesioną na Czarną Salę w Centrum Kultury) i z interakcją z widzami — trafne i intrygujące połączenie nowoczesności z klasyką oraz szacunkiem dla Tanztheater Pina Bausch. (Luiza Nowak, Onet.Kultura)

 
„Café Müller” — це найновіше танцювальне соло Домініка Вєнцка (Dominіka Więcka), інспіроване творчістю легендарної Піни Бауш (Piny Bausch), яка у 1978 році створила однойменну виставу. Вона розповідала про самотність, ізоляцію, нерозділене кохання, жалобу та відчай, тобто про теми близькі кожному.

Домінік Вєнцек (Dominik Więcek), спираючись на вже існуючу виставу, створює образи, що посилаються на його особисту історію. Народжений в Ізерлон (Iserlohn), малому містечку в Північному Рейні-Вестфалії (Nordrhein-Westfalen) в Німеччині, a вихований в Польщі, з певного часу ставить собі запитання: що би було, якби його батьки не вирішили повернутися до країни?