Courtney May Robertson – Przyjemność ze zsiadania z konia, gdy galopuje z pełną prędkością

Punktem wyjścia krótkiego występu solowego przyjętym przez Courtney May Robertson jest metafora samokontroli – jeździec poskramiający dzikiego konia. Artystka przygląda się walce między spełnianiem swoich prawdziwych pragnień a dostosowywaniem zachowań zgodnie z presją społeczną. Projekcje wizualne zamykają Robertson w ośmioboku o średnicy 3,5 metra. Przez połączenie poezji, tańca i pieśni podróżuje ona przez krajobrazy osobistych pragnień, wspomnień i konfliktów.
Przestrzeń działa jak kapsuła czasu; intymne domowe wideo są pomieszane z filmami z YouTube’a, dokumentami i starymi filmami. „Przyjemność ze zsiadania z konia, gdy galopuje z pełną prędkością” to próba przyjęcia sprzeczności, czasem niechlujnych, które składają się na wielowymiarowy wizerunek człowieka.

Spektakl został zakwalifikowany do Aerowaves Twenty22 i nominowana do nagrody BNG Bank Prijs for Dans 2021.

Gastón Core – Ostatni nosorożec północny

Choreograficzny spektakl solowy oparty na tańcu miejskim, który z najwyższą estetyczną prostotą kwestionuje samą możliwość doznania szczęścia w obliczu światowego chaosu.

Gdy dziennikarz „New York Timesa”, Sam Anderson, dowiedział się o śmierci ostatniego samca nosorożca północnego, poleciał do Kenii, aby obserwować i szczegółowo opisywać codzienne życie dwóch ostatnich osobniczek tego gatunku, który wyginie po ich śmierci. Widok samic, nieświadomych losu swojego gatunku, dawał reporterowi poczucie spokoju w czasach globalnej niepewności.
Poprzez formalne badanie różnych stylów tańca miejskiego (m.in. krumping, finger tutting, waving, afro) Gastón Core stara się przedstawić wizerunek Człowieka – tancerza Oulouya, który tańczy, ponieważ odkrył, że, zgodnie z Paulem Valérym, mamy „za dużo energii dla naszych potrzeb”. Oznacza to przedstawianie tańca jako nadmiaru, celebracji wywodzącej się z życia. Tańcz do wyczerpania, tańcz do końca, bo może nic więcej nie da się już zrobić.