Bohater Jamesa żyje w ciągłym strachu przed nieuchronną, trudną do zdefiniowania katastrofą, co izoluje go od innych i zarazem odcina od własnych emocji. Bohaterka Bonello żyje zaś w świecie po katastrofie. Jest rok 2044, kontrolę nad ludźmi sprawuje sztuczna inteligencja, która głosem Xaviera Dolana, współproducenta filmu, namawia Gabrielle, by poddała się procedurze eliminacji silnych uczuć, łączących ją z poprzednimi wcieleniami. Odnajdujemy ją w Paryżu w 1910 roku, gdy w pałacowym wnętrzu spotyka Louisa, który niczym X z Zeszłego roku w Marienbadzie przekonuje, że poznali się już wcześniej.

Tak zaczyna się – ujęta w hybrydyczną i widowiskową formę melodramatu, science fiction, thrillera i filmu grozy – historia wiecznie niespełnionej miłości i nigdy nieprzezwyciężonego strachu. Ale też historia innej bestii, czyli kina. Autotematyczna narracja prowadzi od modernistycznego ekscesu Resnais’go, przez postmodernistyczne pułapki Lyncha i Cronenberga, aż po medialne dekonstrukcje Caraxa. Bestia wyraźnie rywalizuje z Holy Motors w dążeniu do rozsadzenia ram kinowego ekranu i doświadczenia filmowego.