Kiedy zagłada stała się kwestią czasu, a nie przekonania, poeta odczuwa wyrzuty sumienia i namacalny lęk przed ziszczeniem się jego wizji. Uważa się za proroka tej katastrofy, osobę, która sprowadziła ją na świat. Boli go to tym bardziej, że każda zagłada zaczyna się od niszczenia rzeczy, na których mu zależy: rzeczy pięknych i delikatnych. W obliczu katastrofy najpierw umiera sztuka, później uczucia i relacje międzyludzkie. Zaczyna poszukiwania nadziei, która pozwoli mu przetrwać tę zagładę. Snuje się po mieście, odwiedzając miejsca, w których się wychował, chcąc się narodzić na nowo. Ale w tym świecie już nic się nie rodzi. Nadejdzie katastrofa, po której nie nastanie nowy świt.