Debata skoncentruje się wokół pytania, czy aktualną kondycję późnej nowoczesności można opisać z perspektywy psychoanalitycznej. Andrzej Leder — filozof kultury i psychoterapeuta — w swojej najnowszej książce „Rysa na tafli” próbuje ująć historię dwudziestowiecznej filozofii przez pryzmat pojęcia traumy. W tym kontekście powstaje pytanie, do jakiego stopnia trauma paraliżuje rozwój wolnościowej świadomości; w jakim zaś stopniu go pobudza. A może kolejne kryzysy, wstrząsy i szoki kulturowe więżą nas w polu aporii: w bezwyjściowej przestrzeni impulsów tyleż inspirujących, co obezwładniających? W związku z tym powstaje pytanie kluczowe: jak polityzować traumę — np. tę „prześnioną” — i dzięki polityzacji wychodzić z sytuacji pozornie bezwyjściowych?

Aporia: Czy polityka nas wyzwoli?

Aporią nazywamy specyficzny problem: z jednej strony nieusuwalny, z drugiej — nie dający się rozwiązać (przynajmniej z pozoru). Stan aporetyczny może oznaczać ugrzęźnięcie — pojedynczego człowieka lub całej zbiorowości; społeczeństwa albo kultury — w matni nieprzezwyciężonych sprzeczności. Tu i teraz taka matnia jest horyzontem demokracji, która szamocze się w sieci równosilnych antynomii. Kultura demokratyczna grzęźnie — nie tylko w Polsce, lecz również w Europie, a szerzej w przestrzeni transatlantyckiej — na bezdrożu kształtowanym przez równoważne siły: liberalne i autorytarne, progresywne i reakcyjne.

Zaproszonych artystów, filozofów i polityków będziemy pytać o kwestie najważniejsze: Czy polityka pozwoli nam wydobyć się ze stanu aporii? Do jakiego stopnia aktywność polityczna może wyzwolić twórczą energię w społeczeństwach konsumentów podatnych na autorytarną demagogię? Czy politykowanie emancypacyjne mogłoby stać się nie tylko powszechną powinnością, lecz także źródłem rozumnej rozkoszy w Polsce: w kraju tradycyjnie nieufnym wobec polityków i polityki?