Tańczę dla pralki i dla Ciebie, bo nie pamiętam żadnej z naszych rozmów. Nawet nie wiem, czy w ogóle jakieś były. Ludzie mówią, że mnie kochałaś. Ale ja nie pamiętam – ani bycia z tobą, ani twojego głosu, ani twojego dotyku. Mam tylko stare zdjęcia. Patrzę na nie, widzę twoją smutną twarz i wracam do jedynego wspomnienia z tobą. I zaczynam się bać, bo może nawet to, co pamiętam, nigdy się nie wydarzyło. Dlatego tańczę. Tańczę dla Ciebie. Bo nigdy już nie porozmawiamy, ale może jeszcze możemy razem zatańczyć.

„Jakie jest twoje pierwsze wspomnienie o matce?” – takie banalne pytanie, a dla niektórych zupełnie obce. W świecie, w którym matki są albo boginiami, albo potworami z piekła rodem, brak jakiegokolwiek obrazu matki wydaje się nie do pomyślenia. Jak złożyć ten portret? Czy w ogóle trzeba? Jak żyć bez żadnego wyobrażenia o własnej matce? W 2018 roku Greta Grinevičiūtė rozpoczęła pracę nad tryptykiem od spektaklu „Taniec dla odkurzacza i ojca”. Teraz prezentuje jego drugą część, w której kontynuuje analizę więzi rodzinnych. Jej współpraca z twórcą tańca współczesnego, performerem i wykładowcą Andriusem Katinasem, który w spektaklu pojawia się na nagraniach wideo lub jako głos w rozmowie telefonicznej, nie tylko podtrzymała ideę spektaklu przy życiu, ale nadała jej nową formę, która koresponduje również z relacją Grety z ojcem.