Jest to indywidualna prezentacja artystki, która w swoim malarstwie tworzy niezwykle efektowną iluzję materii.
„Nie powinniśmy ignorować spekulantów rzeczywistości, którzy zastanawiali się, czy biały koń jest prawdziwy ze względu na swój biały kolor, czy dlatego, że jest materialny; ani kaznodziejów sześciu dynastii, którzy, jak filozofowie, delektowali się dyskusjami o czystości i abstrakcji”.
Kakuzō Okakura, Księga herbaty, 1906
Pracując na granicach hiperrealizmu i abstrakcji, jej malarstwo dematerializuje się i kamufluje z otoczeniem. Złudzenie oraz pytanie „jak to jest zrobione?” to pierwsza reakcja na jej obrazy.
Borową interesują nie tylko subtelności przetworzenia, ale również problematyka naszej percepcji, którą artystka próbuje nieoczekiwanie przesunąć w obszar kontemplacji, skupienia i medytacji.
Z tekstu kuratorskiego:
Rozróżnienie między rzeczywistością a fikcją, to jedno z najbardziej powracających zagadnień w ludzkim myśleniu od jego zarania. Jest to także jedno z najbardziej fascynujących wyzwań, jakie sztuka stawia przed nami w różnych swoich formach i mediach na przestrzeni dziejów. Pytanie to pozostaje wciąż aktualne, kwestionując istotę naszej własnej natury: jak postrzegamy rzeczywistość, jak ją interpretujemy, gdzie kończy się rzeczywistość a zaczyna fikcja? W pracach Agaty Borowej granica między rzeczywistością a fikcją zaciera się do tego stopnia, że nic nie jest tym, czym się wydaje – nawet my sami i świat, który nas otacza. Jej hiperrealizm, wzbogacony o element niepokoju, nie dotyczy przypadkowych fragmentów rzeczywistości. Skupia się na powierzchniach, które – tak rzeczywiste, a zarazem pozornie puste – wydają się ocierać o abstrakcję. To drobiazgowe studium powierzchni, które, choć już opustoszałe, kryją w sobie ślady czyjejś obecności. Zmuszają nas do myślenia, wyobrażania sobie i rozpoznawania, co mogło się wydarzyć. W tym magicznym momencie odkrywamy pełnię pustki w naszej kontemplacyjnej samotności, starając się zrozumieć, gdzie zaczyna się fikcja i jakie nieskończone możliwości w sobie skrywa. (…)
Obrazy Borowej czasami wyglądają jak pogniecione tkaniny, jakby były prześcieradłami zachowującymi ciepło ciała, które je dotknęło. Wyjęte z kontekstu sypialni i łóżka, pozostają samotne, ukrywając swoją historię. Innym razem to pusty billboard, nieudolnie zaklejony białym papierem, który – pozbawiony swojej komercyjnej funkcji nośnika reklamowego – pozostaje opuszczony w pozornej nieobecności, przesyconej melancholią. W innych pracach pojawia się niebieski horyzont – kolor spokoju, ochrony, nieba i morza – z falowaniami, które mogą przypominać zarówno fale, jak i podmuchy wiatru poruszające chmury. Złoto i jego odcienie przywołują skojarzenia z królem Midasem, buddyjską czystością, bogactwem, a także promieniami słońca. Czerń w obrazach Agaty nie jest zaprzeczeniem koloru, lecz jego sublimacją – w tondach, których okrągłe formy odwołują się zarówno do ram artystycznych, jak i do sfer dźwięków budujących nasz wszechświat. Niezależnie od zastosowanego koloru, wszystkie te obrazy kryją w sobie ślad pustki, która staje się czystą poezją. (…)
Inés R. Artola
kuratorka wystawy
Ceny biletów
Kasa Centrum Kultury
Aktualne godziny pracy kasy znajdują się w zakładce Kontakt.
tel: 81 466 61 40
oraz: 728 474 209
Kontakt mailowy:
kasa@ck.lublin.pl
Bilety dostępne także online
Wystawa czynna do 28 lutego
Miejsce
Kontakt
e-mail: biala@ck.lublin.pl
tel: 81 466 61 39