Bliskość drugiego człowieka ma ogromny wpływ na nasze życie. Zbyt duże zbliżenie się może być przejawem agresji, a zbyt małe oznaką chłodu i braku troski. Nigdy jednak nie pozostajemy obojętni wobec bliskości drugiego człowieka, bez względu na to, jaka ona jest. W spektaklu to czas – mierzony przez wahadło i powiązaną z jego ruchem muzykę – jest kluczowym narzędziem, które kształtuje choreografię i osadzone w niej relacje pomiędzy performerami.

Każdy z nich kreuje na scenie inne doświadczenie bliskości lub jej poszukiwania. Przyglądają się sobie, a ich działania krzyżują się wytwarzając nowe konteksty, szanse i wyzwania w zbliżeniu się do drugiej osoby. Pomiędzy nimi cały czas obecne jest wahadło ze swoją zwierciadlaną powierzchnią, w której przeglądają się tak wykonawcy jak i widownia. Stalowa kula – wahadło Foucaulta – jest także symbolem nieubłaganego upływu czasu, który wykrzywia się naginany przez przestrzeń. W podobny sposób kula pozwala na scenie pracować z czasowością działania, byciem we wspólnym rytmie, który warunkuje tempo i dynamikę zbliżeń między ludźmi lub bycia we własnej mantrze. Interakcja z kulą i poprzez kulę z partnerami na scenie jest kontekstem pozwalającym eksplorować, jak bliskość koreluje się z czasem.
Wykorzystanie kuli będzie rozwinięciem poszukiwań rozpoczętych w monodramie Martyny Jagodyńskiej pt. „e–obecność” w choreografii Ciesielskiego.