Jeśli przemierzymy ostatnie stulecie, z pewnością nie znajdziemy wśród nas tylko jednej Bovary. I zawsze wydawało nam się, że ją znamy, ale kiedy dziś pyta się nas, kim ona dokładnie jest w tej chwili, jesteśmy zakłopotani.

Powieść Gustawa Flauberta, a zarazem baśń o młodej Emmie, którą do miasta najpierw przyprowadza rycerz na białym koniu, a później przeczy wszelkim konwenansom, wymyślona została przez mężczyznę, a fantazje, które przekazuje autor, są również męskie. Kim więc jest ta postać w powieści, która nie będzie niczym więcej niż fantazmatem, jeśli nie nadamy jej bardziej kobiecej i zmysłowej perspektywy? Madame, która zawsze pozostaje uwięziona między pamięcią wielkiej literatury realizmu, powieściowym założeniem tłumaczenia jej naiwnego zachowania pochodzeniem, a jednocześnie przesiąknięta dzisiejszymi oczekiwaniami wobec nowoczesnej i niezależnej kobiety jutra.

Suwerenna Bovary, która dąży do większej widoczności i zdobywa dla siebie ulice, czy dobrowolnie niewidzialna Madame, która emigruje do własnego świata fantazji? Gdzie więc można ją znaleźć – tę młodą Bovary gotową do zmiany? Ta aktywna, dryfująca i tworząca Bovary, która ma stać się poszukującą, ponadczasową istotą balansującą między rezygnacją a wielkim oczekiwaniem. Madame Bovary, która w kompozycji stworzonej przez mężczyznę jest w stanie podążać za swoją wewnętrzną muzyką – uwięziona między minionymi ideałami a przyszłymi tęsknotami.
BOVARY to zbiorowa próba kobiecej, wielogłosowej i wielokodowej, bogatej w muzyczne obrazy wędrówki o frustracji, nieustannym dostosowywaniu się i spełnianiu pozornie niemożliwych do pokonania ról społecznych.