W codziennym życiu przyjmujemy, że czas ma linearny kształt. Przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, wpisane w tarczę zegara i kalendarz są dla nas po prostu bardziej czytelne. Problem pojawia się wtedy, gdy zaczynamy poddawać go różnym procesom myślowym lub wiążemy go z uczuciami i emocjami. Okazuje się wtedy, że człowiek może mieć nie tylko bierny, ale i aktywny stosunek do czasu – skracać go, przyspieszać lub zwalniać, zagęszczać, a czasami też … przestawiać. W takich momentach zaczynamy szukać pojęć, które potrafią oderwać nas od prostych schematów, jednowymiarowości linii, gdzie wraz z czasem, wyraźniej funkcjonują również przestrzeń i pozostałe wspomniane elementy.
Sztuka ta w pewien sposób udała się Grekom, którzy używali trzech, bardzo pojemnych pojęć: chronos, kairos i aion. Koncepcja ta o wiele lepiej wiązała czas, przestrzeń, obiekty (żywe i martwe) oraz uczucia i emocje. To ona jest punktem wyjścia dla prezentowanych fotografii.

Jacek Sadowski, fot. Kinga Hendzel