Powroty do sesji zdjęciowych nacechowane były chęcią kolejnych eksperymentów z ciałem, przestrzenią, strukturą i światłem. Wszystkie zaprezentowane prace są efektem długich godzin spędzonych w studio – strona wizualna fotografii nie powstała na skutek przeróbek graficznych, a za pomocą odpowiednich technik naświetlania fotografii. Warsztat pracy, jakim się posługiwałem podczas realizacji zdjęć, to nie tylko technika cyfrowa ale i analogowa na materiale średnio-formatowym. Prezentowane prace skomponowane są na zasadzie kontrastów: czerń i biel, akt i abstrakcja, a wreszcie: łagodność i agresja. Wybór surowej monochromatycznej fotografii zmusza widza do odejścia od klasycznie pojmowanej estetyki fotografii aktu i ogólnemu nurtowi przeestetyzowania jej. Zestawienie delikatnego kobiecego ciała i często agresywnych form abstrakcyjnych powoduje pewnego rodzaju dysonans, jako pesymistyczną metaforę współczesnego świata, bezwzględnego dla słabych, nadwrażliwych lub z różnych powodów podatnych na prześladowania.
Przestrzeń i struktura, która powstała na fotografiach to upust pewnych emocji, emocji które nawarstwiały i kumulowały się w mojej głowie, będąc aktywnym uczestnikiem i obserwatorem
życia społeczno-kulturalnego, emocji często burzliwych i niejednokrotnie sprzecznych, wręcz dualistycznych. Prezentowane prace to fotografia osobista wręcz terapeutyczna, oczyszczająca mój umysł.

Daniel Mróz

Fot. Daniel Mróz