Nazywam się Ewa Szlage. Zamysł stworzenia wystawy fotografii analogowej pod tym tytułem zrodził się w mojej głowie, niedługo po śmierci autora prac – Roberta Siwowskiego, latem ubiegłego roku.

Robert był bliską mi osobą. Znaliśmy się od ponad piętnastu lat. Od razu nasze dusze i wrażliwości „podały sobie dłonie”. Od samego początku naszej znajomości, doceniałam jego talent fotograficzny. W tym miejscu nadmienię, że prace Roberta były już dwukrotnie prezentowane za jego życia (wystawy – Dom Kultury „Ochota” Warszawa – 1991 r., Nicea – 1993 r.).
Poprzez zdjęcia chciał wyrazić siebie, swój sposób patrzenia na świat. Wydaje mi się też, że w jego twórczości zależało mu na lepszym poznaniu świata, a szczególnie ludzi którzy byli głównymi bohaterami jego zdjęć. Te prace, to również wyraz bólu zrodzony w nim z braku zrozumienia, docenienia jego osoby, po prostu – jako człowieka.
Zarówno zdjęcia jak i zapiski zatytułowane: Złote myśli 2021 r. – „un cheval gris” – „siwy koń” (jak siebie sam nazywał od nazwiska), które Robert podarował mi tuż przed śmiercią, podobnie jak kilka ze swoich prac, stanowią niepowtarzalną, przeplatającą się kompozycję uczuć, odczuć i przemyśleń, które mogą z kolei nas skłaniać do refleksji. Zdjęcia i teksty, znajdujące się na wystawie prowokują do zastanowienia się nad relacjami międzyludzkimi… Może treści prac i tekstów nie są po części optymistyczne, ale może trzeba czasem sięgnąć do zakamarków naszych dusz, by znowu dostrzec to, co powinno być wartością w naszym życiu samą w sobie, o czym często w pędzie codziennych spraw, problemów i tego co się dzieje na świecie, często zapominamy. DOBRO, DRUGI CZŁOWIEK I SZACUNEK DO NIEGO – to moim zdaniem powinno stanowić przesłanie tej wystawy, co jednocześnie świadczy o jej wielkim znaczeniu dla dzisiejszego świata. Zmusza do zastanowienia się nad pojęciem „CZŁOWIECZEŃSTWO”.

Sam tytuł wystawy, a właściwie jego drugi człon to fragment, który zaczerpnęłam właśnie ze wspomnianych „Złotych myśli”. Pełne zdanie tej części zapisów brzmi: „Jak bym się bał świata, to bym skoczył z mostu. Boję się ludzi” – oto, cała „tajemnica” wystawy… W tym zdaniu zostało zawarte jej sedno opisane powyżej…

Opracowanie: Ewa Szlage