Film jak na swoje czasy niezwykle brutalny, wielokrotnie oskarżany o przesadne epatowanie przemocą. Ostatecznie uznany za krwawy poemat przemocy i jeden z najlepszych westernów w historii kina.
Rok 1913. Na meksykańskim pograniczu wyjęta spod prawa grupa Pike’a Bishopa planuje ostatni skok. Napadając na biuro kolejowe, wpadają w zasadzkę łowców nagród. Przestępcom udaje się zbiec, ich śladem rusza oddział Deke’a Thorntona. W targanym rewolucją Meksyku, Bishop dogaduje się z generałem wojsk rządowych Mapache: zobowiązuje się do kradzieży transportu broni dla amerykańskiej armii. W trakcie finalizowania transakcji Amerykanów pojawiają się jednak wątpliwości – czy nie powinni stanąć po stronie Pancho Villi i chłopskich partyzantów?

Reżyser porusza w filmie problem wpływu wojny na psychikę człowieka, fascynację przemocą, degeneracją społecznej. „Dzika banda” jest obrazem wstrząsającym nawet dzisiaj, także ze względu na specyficzny, rozdygotany montaż – ma ponad 6 razy więcej ujęć niż typowe filmy z tamtych lat.
Peckinpah upolitycznił i reaktywował gatunek oraz stworzył film, który stał się inspiracją dla nowej generacji filmowców w latach 70. To arcydzieło filmowe i najlepszy antywestern* w historii kina.
Film otrzymał dwie nominacje do Oscara (muzyka, najlepszy scenariusz oryginalny). Przez American Film Institute został zaliczony do stu najlepszych filmów w historii kina.