W 1948 roku, w niewielkiej palestyńskiej wiosce, mieszkała czternastoletnia Farha. Dziewczęta w jej wieku zazwyczaj wydawano za mąż lub zaręczano, jednak Farha, wbrew tradycji i ograniczeniom edukacyjnym w jej wiosce, gdzie szkoła była przeznaczona wyłącznie dla chłopców, pragnęła kontynuować naukę. Nierozłączna z najlepszą przyjaciółką Faridą, która mieszkała w mieście, ale spędzała weekendy w wiosce, Farha marzyła o dołączeniu do niej w miejskiej szkole. Spokojne życie wioski zostało jednak zakłócone i gwałtownie zmieniło się pod wpływem narastającego zagrożenia. Właśnie wtedy, gdy ojciec Farhy w końcu się zgodził na jej wyjazd, a marzenie dziewczynki zaczęło się spełniać, niebezpieczeństwo zbliżyło się do ich wioski.

Wraz z eskalacją przemocy, Farha została brutalnie rozdzielona z Faridą. Przerażony o bezpieczeństwo córki i obawiając się o jej życie, ojciec zamknął ją w ukrytej, niewielkiej spiżarni przy domu, obiecując powrót. Nigdy jednak nie wrócił. Przez następne dni, uwięziona w ciasnej, ciemnej przestrzeni, Farha przeżyła przełomowe chwile. Jej jedynym kontaktem ze światem zewnętrznym stał się mały otwór w ścianie i kilka szczelin w drewnianych drzwiach. Dziewczynka była świadkiem wielu wydarzeń, zarówno tych rozgrywających się na zewnątrz, jak i wewnątrz pomieszczenia. To doświadczenie zapoczątkowało jej podróż ku dorosłości, zmuszając ją do porzucenia dzieciństwa.