Śmieszny i bardzo poruszający zarazem monodram o traumach, które nabywa się przez całe życie. Wyszyńska donośnie „pokazuje fucka” wszystkim, którzy krzywdzą innych, słabszych, tych niżej w hierarchii. A przy tym tworzy kilka wyrazistych postaci z obu stron życiowej barykady. I skutecznie uruchamia wspomnienia i emocje, bo każdy ma przecież jakieś trudne doświadczenia. Wyszyńska jest tu autorką i aktorką, reżyserką i producentką, wyznacza ciekawą drogę dla teatru w nadchodzącym kryzysie.

Spotkanie z Wyszyńską jest w przekazie szalenie istotne, bo w efekcie nawołuje do traktowania dzieci z należnym posłuchem dla ich wyobraźni, wrażliwości i potrzeb, które mogą być artykułowane w różny sposób i nie mogą być nigdy ignorowane, czyli pozostawione bez jakiejkolwiek odpowiedzi. Ale traumy dzieciństwa to tylko jeden z aspektów tego znakomicie zagranego przez Wyszyńską monodramu. Choć przecież one kładą się największym cieniem na całe nasze dalsze, już dorosłe życie. Przy okazji dostaje się też i innym zjawiskom naszego życia społeczno-polityczno-obyczajowego, a zwłaszcza temu, jak trudno jest się na przykład mężczyźnie odnaleźć w wielu kanonach, w które próbuje się go różnymi metodami wtłoczyć. (...). W „Fizyce kwantowej…” Wyszyńska tak naprawdę stara się nam pokazać, z różnych zresztą perspektyw, co i w jaki sposób kształtuje życie dorosłego człowieka. Konfrontuje tę dorosłość z tym, co wydarzyło się wcześniej i stara się to umiejscowić w szerszym kontekście. Jej sceniczne bycie, zrazu mocno ekspresyjne i jakby spektakularne, staje się coraz bardziej wyważone, wyciszone, a słowa, już bez żadnych teatralnych ornamentów, wypowiadane są na jednym, mocno wyciszonym, jakby wewnętrznym tonie… Robi to ogromne wrażenie, dlatego warto tę godzinę z Julią Wyszyńską przeżyć.