Śmierć Andrzeja Różyckiego pozostawiła w pewnym niedopowiedzeniu ambitny projekt intelektualno-artystyczny, który artysta realizował od kilku dekad pod hasłem fotozofii. Fotozofia, czyli jak filozofuje się fotografią, fotografia jako sposób poznania – oto przedsięwzięcie, które konsekwentnie studiował w swoich kolejnych działaniach pomiędzy fotografią, metafotografią a teorią. O swojej fotozoficznej praktyce pisał:

Od kilkunastu lat określam moją własną praktykę artystyczną pod pojęciem fotozofii. Ukułem to pojęcie trochę dla celów teoretycznych jak i praktycznych. Obszar pod pojęciem fotografii roi się od rozmaitych ról, zadań i celów jakie przypisywano możliwościom tkwiącym w technice fotografii. Należy według mnie, praktykującemu fotografowi, przyjrzeć się bliżej wszystkim zaistniałym celom, ideom i teoriom jakie zaistniały w obrębie całej historii fotografii. A więc historia i teoria to raz, ale i również ważna jest analiza medium w czasach nam obecnych jaką przypisuje się rolę fotografii, chociażby tej określanej jako artystyczna. Wszystkie te rozważania, wyrażenie wszystkich tych danych stwarza dla twórcy zupełnie nowy obszar, niespenetrowany przez innych, pole dla własnej działalności.