Ja i mój Bóg żyliśmy w specjalnie zaaranżowanym świecie, w którym wszystko się zgadzało – mówi pastor Tomas Ericsson, bohater „Gości Wieczerzy Pańskiej” Ingmara Bergmana. Tamtego świata, jak i Boga, w którego wierzył, już dawno nie ma, a on, trwając w opustoszałej rzeczywistości, konfrontuje się z iluzorycznością swoich dawnych światoobrazów. Obok konfrontującego się ze swą niewiarą duchownego staje trójka bliźniaczych kondycyjnie postaci. Marta Lundberg, ateistka doświadczona cudem od Boga, w którego nie wierzy. Jonas Persson, pogrążony w depresji mężczyzna, przerażony majaczącą na horyzoncie wizją wojny atomowej. Algot Frövik – cierpiący z powodu choroby kręgosłupa kościelny, który czyta o męce Chrystusa, by przezwyciężyć uporczywą bezsenność.

„Goście Wieczerzy Pańskiej” to opowieść o ludziach, którzy kontemplują puste miejsce po nadziei. Medytacja nad kondycją zawieszoną między kiedyś obecną nadzieją a jej odczuwanym obecnie brakiem. Opowieść o nadziejach skompromitowanych, utraconych. I o tych możliwych, które pozostały jednak niezauważone. W adaptacji scenariusza Ingmara Bergmana czworo postaci raz jeszcze doświadcza opowiedzianych w filmowym pierwowzorze zdarzeń, by poprzez rozszerzoną wiwisekcję świata i swojego w nim miejsca szukać tego, czego wtedy nie zauważyli.