Lato 1993 roku to czas trudnych zmian. Sześcioletnia Frida ma zamieszkać ze swoim wujkiem i jego rodziną na hiszpańskiej prowincji. Dziewczynka straciła oboje rodziców (jej mama niedawno zmarła po długiej chorobie) i musi nauczyć się żyć z nowymi opiekunami. Pierwszy film pełnometrażowy Carli Simón oparty jest częściowo na jej dziecięcych doświadczeniach.

Unikając sentymentalizmu, katalońska reżyserka rysuje złożony portret emocjonalny dziecka, które mierzy się z falą sprzecznych uczuć – gniewem, zazdrością, ale i rodzącym się poczuciem przywiązania. Z wyczuciem ukazuje proces przeżywania straty, skupiając się nie na dramatycznych wydarzeniach, lecz obserwacji pozornie prozaicznej codzienności. Pomaga jej w tym charyzmatyczna, nad wiek dojrzała odtwórczyni głównej roli – Laia Artigas.