W maju na „Lubelskiej scenie tanecznej”, organizowanej przez Lubelski Teatr Tańca w Centrum Kultury w Lublinie, zobaczymy młode performerki, których twórczość nie jest jeszcze szerzej znana, ale zapowiada się bardzo obiecująco i wpisuje się w nurt ciekawych poszukiwań w obszarze współczesnej choreografii.

To młode kobiety, choreografki związane z lubelskimi instytucjami i zespołami zasłużonymi w promowaniu twórczości tanecznej w naszym mieście: Maria Micek, Justyna Ćwiklińska, Adrianna Sawczak oraz Anastasiya Yembulayeva.

Zaprezentują one autorskie solowe prace, będące efektem ich własnych poszukiwań i motywacji. To głos młodych kobiet, artystek, dla których język ruchu jest narzędziem ekspresji i twórczego dialogu z otaczającą rzeczywistością.

W PROGRAMIE:

Justyna Ćwiklińska – Ignatiuk „Balloons”
Balloons to próba konfrontacji z konkursową oceną oraz pewnego rodzaju wewnętrzny bunt artystki. Postawiona w punktacyjnym schemacie choreografka, mierzy się ze stawianymi oczekiwaniami, które wciąż na nowo rosną z obcych ust jak balony gumy do żucia. Koncepcja choreograficzna powstała z inspiracji twórczością legendarnej Piny Bausch, która twierdziła, że jeśli przestaniemy tańczyć to czeka nas nieunikniona zguba. Co jest kwintesencją tańca? Czy jego wyznacznikiem są pozytywne oceny i zaspokojone oczekiwania innych? Czy zapowiadana zguba dopiero nadejdzie? A może właśnie trwa?

Maria Micek „Cycles”
Krążymy.
Dzień za dniem. Raz po raz.
To co odchodzi wkrótce powraca. W to samo miejsce, ale już inne. I my jesteśmy inni. Za każdym razem.
Koniec daje początek.

Adrianna Sawczak „Gotowość”
Gotowa. Gotowe. Przygotowane. Gotowość.

Gotowość i poczucie bycia gotowym – czy to zawsze ten sam moment? Co jest definicją gotowości? Kto ją wyznacza? Gotowość a rozwój – jaka jest między nimi korelacja? Czy rozwój przychodzi z poczuciem bycia gotowym, czy wręcz przeciwnie, najbardziej rozwijasz się nie będąc w pełni gotowym? Nie wiem, ale zamierzam poszukać odpowiedzi, a Państwa zapraszam do towarzyszenia mi w tych poszukiwaniach.

Agnieszka Sikorska „Nie miejsce lecz stan”
Praca jest wyrazem osobistego procesu odzyskiwania poczucia bezpieczeństwa, odbudowy zatartych lub też nigdy nie wytworzonych szlaków, konstrukcji wewnętrznego domu. Pragnę poprzez nią napisać własną historię i zrobić miejsce na nowe, podkreślając tym samym jak w czasach niepewności, kryzysów ekonomicznych, militarnych i klimatycznych, to ciało może stanowić nasz jedyny pewny dom.  Solo jest częścią współpracy Agnieszki Sikorskiej i Alesi Serayi, dążącej do powstania duetu. Artystki poprzez pracę z naturą, narzędzia somatyki i ruchu autentycznego próbowały ucieleśnić pojęcie domu, znajdując wspólne odpowiedzi oraz wspierając się w budowaniu tych indywidualnych.

Olesya Seraya „Magiczny realizm. Solo o domu”
Moje solo opiera się na wspomnieniach miejsca i wydarzeń z mojego wczesnego dzieciństwa. Zanurzając się w tej przestrzeni – wchodzę z nią w interakcję tak, jak to było dawno temu i wnoszę do tego doświadczenia – nowe kolory, metaforę, zabawę.