Jeden z najbardziej lubianych utworów Williama Shakespeare’a, niezwykle barwna, hipnotyczna opowieść o pułapkach miłości, a równocześnie gorzka satyra na patriarchalną kulturę, w której starzy nie rozumieją młodych, mężczyźni kobiet, a rządzący – poddanych. Ludzie utkwili w swoich niespełnionych pragnieniach i już tylko elfy słyszą wołanie cierpiącej Natury. A uratować może ich tylko… teatr?

Pójdziemy na spacer? „Sen Nocy Letniej” Shakespeare’a, „Śmierć Ofelii” Wyspiańskiego i „Senność” Pałygi składają się na oniryczną podróż miłosnych rozbitków, błądzących po coraz to mniejszym lesie. Czy wystarczy w nim miejsca na miłość? Obok nas w ogniu niespełnionych, ludzkich namiętności popieleją rośliny i zwierzęta. Czy gryzący dym przebudzi nas wreszcie ze snów o potędze?

„Jakieś myśli – co nie moje. Co skądś, jakoś do mnie przyszły… Ja się własnych myśli boję! Co zostanie gdy się spali las? Ten las. Ten, którym jestem. Co ocalić? Ktoś zabity tutaj leży! To ja? Sama? Kto mnie zabił? Kto okłamał, że ja żyję? Czym się staję, kiedy gniję i wysycham? Co zostaje? Sen! Widzenie! Jestem głodem i pragnieniem! Stop!!!”

Co mówi do nas las? Gdy przymierzymy maski zwierząt i roślin, gdy się zmieszają nasze myśli, kiedy im damy nasze słowa? Odpowiedź znajdą rzemieślnicy, zwykli aktorzy i tancerze, gdy ich dopadnie las i sen. Zawoła poprzez postacie duszków, elfów, stworzeń nieludzkich i przedludzkich. Czy to jest wojna? Po której stronie trzeba stanąć, jeśli to wojna? Co oznacza zwycięstwo, a co klęska? Co ocalić?