W 1982 roku miałem 19 lat, byłem uczniem 5. klasy maturalnej Technikum Elektronicznego w Katowicach Piotrowicach. Miałem grono przyjaciół, dziewczynę – która do dzisiaj na szczęście jest moją żoną. Jeździliśmy w góry, chodziliśmy na imprezy, słuchaliśmy muzyki; Pink Floyd, Yes, Genesis — jednym słowem byłem taki sam jak Wy, pełen energii, optymizmu, wiary w lepsze jutro. Miałem również swoją pasję — fotografię.

Pierwsze zdjęcia zrobiłem, mając 12 lat aparatem Ami 66, na wakacjach nad morzem. W szkole średniej, do której chodziłem, było również technikum fotograficzne, często zachodziłem do ich pracowni, obserwując pracę w studio, ciemni, na stołach retuszerskich. Dorobiłem się również własnej ciemni improwizowanej w łazience. W tym czasie mieszkałem z rodzicami i bratem w bloku na Starej Ligocie u zbiegu ulic Ligockiej i Załęskiej. Do Kopalni Wujek miałem niedaleko, jakieś 15 minut piechotką.

Kopalnia Wujek była największym i bardzo szanowanym w najbliższej mi okolicy zakładem pracy. Pracowało tam wielu krewnych moich kolegów, a również mój przyszły teść. Pamiętam jak do mojej szkoły podstawowej, gdy byłem w ósmej klasie, przychodzili przedstawiciele Kopalni Wujek i kierowali nas do dalszej nauki w ich przyzakładowych szkołach, gwarantując pracę w kopalni. Mój ojciec, który kilka lat przepracował na kopalni Polska w Świętochłowicach, znając z autopsji realia pracy w kopalni, odradził mi to i posłuchałem go.

Podzielę się z Wami moimi refleksjami, jak i wspomnieniami z pacyfikacji Kopalni Wujek w Katowicach w Stanie Wojennym, podczas której wykonałem serię zdjęć.