(…) powaga wojny jest taka
że mimo nieszczęścia
mogę zrozumieć
nie, a więc nie, nie rozumiem
jestem tą, która nie chce już rozumieć dlatego, że rozumieć oznacza akceptować, tak przyszłam, żeby zrozumieć i zrozumiałam, że rozumieć to zdradzić przyszłam, żeby cię opłakać człowieku, który rodzisz wojnę
tak jak jabłoń rodzi jabłka i zrozumiałam, że opłakać cię
to podporządkować się twoim racjom
to upaść na kolana i zbierać jabłka z drzewa wojny 

wściekła jestem
wściekła matka
wściekła córka
wściekła siostra

Stabat Mater Furiosa, Jean- Pierre Siméon

W spektaklu spotkają się dwie kobiety performerki: aktorka i tancerka. Dwie kobiety – matki, córki, siostry – które we wspólnym cichym cielesnym dialogu powstaną przeciwko mężczyznom wojny- ojcom, synom i braciom. Kobiecy duet wcieli i zatańczy na wizualno- dźwiękowym tle spektakl o samotności w miłości, o samotności w życiu, o samotnym człowieczeństwie. O tym jak każde wściekłe wołanie kobiety staje się samotnym i bezdźwięcznym lamentem przeciwko wojnie, przeciwko każdej formie przemocy i nienawiści. Performerki reprezentują inne matki, córki, siostry. Nadają im wyraz i symbiozę, wspólnotę i miłość. We wspólnie opracowanej choreografii podniosą się przeciwko niesprawiedliwości, w warstwie multimedialnej zbudują dialog, a w warstwie dźwiękowo-muzycznej wzmocnią swój głos przeciwko krzykom ojców, braci, synów.

Jak my, kobiety, możemy patrzeć w przyszłość doświadczone bólem? Jak jako kobiety możemy wspólnie przezwyciężyć tradycyjne wzorce ról i wychowania? W jaki sposób możemy wspólnie przezwyciężyć samotność i brak własnej decyzji w tak ważnych sprawach? Jak przezwyciężyć samotność terytorialną, w którą spycha nas wojna?

Spektakl „Mater Furiosa” pozwoli nam pokazać dwie kobiety w różnych konstelacjach: matka-matka, matka-córka, matka-siostra. W trzech częściach będzie zajmować się zjawiskiem wojennej kobiecej miłości, wzmocnionej sytuacyjną samotnością na poziomie indywidualnym, terytorialnym i emocjonalnym.

Pierwsza część spektaklu poświęcona jest własnej, osobistej perspektywie wojennej samotności i indywidualnemu wkładowi: wypowiedzi matki-córki-siostry, komentarze matki-córki-siostry, rozmowy matki-córki-siostry.
Druga część wizualnej i akustycznej eksploracji dotyczy naszej własnej terytorialnej przestrzeni oraz pytania, w jaki sposób zniszczenie naszych domów wpędza nas w jeszcze większą izolację. Nieistniejące własne cztery ściany, własny dom, ciągłe podróże „one-way-ticket”, zmiany miejsc: brak pamiątek, brak wspomnień i ciepła.
I wreszcie trzecia część, wspólna furiosa – wściekłość i wspólna potrzeba miłości i zrozumienia. Potrzeba wspólnej transkulturowej kobiecej wściekłości zostanie zawarta w warstwie multimedialnej i muzycznej spektaklu. Warstwa różnych kontekstów kulturowo- społecznych, różne biografie, twarze i głosy będą próbą potępienia globalnego barbarzyństwa i dodania odwagi drugiej, takiej jak my – matki, córki, siostry.
Tłem dla wszystkich trzech części „Mater Furiosa” są procesy „męskiej wojny” i ich – mężczyzn wojny: ojców, synów i braci perspektywa. Ale „Mater Furiosa” to też produkcja artystyczna o równowadze płciowej w kontekście wojny. Skład artystyczny projektu oraz skupienie uwagi na równowadze w perspektywach, wynika z przekonania, że płeć oraz warunki społeczno-kulturowe i polityczne stoją przed porównywalnymi pytaniami, oczekiwaniami i marzeniami o lepszym świecie. Pragniemy stworzyć różnorodne spotkanie artystyczne i pogłębić dialog poprzez wnikliwą wymianę, wysłuchanie pozycji, opinii i doświadczeń drugiej strony i zbadać możliwość mówienia o miłości w świecie wojen bez względu na płeć.