To pytanie działające na wyobraźnię, które odnosi się nie tylko do dynamiki ciała, ale także funkcji narracyjnej języka tańca.

„Monolog ciała” stawia ciało w najważniejszej pozycji – jako wytrwałe i pełne siły. Koncentrując się na możliwościach ruchu, spektakl ten ośmiela się wyobrazić sobie alternatywne przestrzenie i środki aktywacji organizmu. Z ilu punktów widzenia można patrzeć na ciało i w ilu formach można je zregenerować? Tego rodzaju rozważania napędzają kinezjologiczną eksplorację fizycznych granic ludzkiego ciała i proponują pozorną próbę ich przekroczenia.

Zainspirowany dynamiczną rolą monologu w teatrze i poza sceną, spektakl dostarcza ciału niezakłóconej narracji, zapraszając w ten sposób widzów i widzki do doświadczenia możliwości powstającego w ten sposób dialogu.