Dziewięcioletnia Shula zostaje uznana za czarownicę. Bezbronna wobec oskarżeń sierota zostaje wysłana do obozu dla wiedźm. Wykluczone ze wspólnoty, odizolowane kobiety zmuszane są do ciężkiej pracy i traktowane jako turystyczna atrakcja (za pomocą kilku satyrycznych scen reżyserka obrazuje właściwie sprawę tzw. turystyki cierpienia, wiodącej szlakami przemocy i biedy).

Każda z czarownic ma przytwierdzoną do pleców białą szarfę – po to, by nie mogła odlecieć. Jej funkcję w opowieści pełni realizm, za pomocą którego baśniowy, magiczny świat nigdy nie traci związków z rzeczywistością. Reżyserska zachowuje odpowiednie proporcje między egzotyką i swojskością , symboliką i obyczajowym konkretem.
Spora garść poezji, szczypta humoru oraz zjawiskowa mała Maggie Mulubwa w głównej roli – to wszystko tworzy czarodziejską filmową miksturę, działającą jeszcze długo po wyjściu z kina.