Poprzez analizę zjawisk istniejących w naturalnym środowisku artystycznym będących częścią ekosystemu, autorka OCIERA się o ostateczność. Dzieli się z widzem niepokojącymi doświadczeniami napotkanymi naokoło siebie od anomalii pogodowych aż po katastrofy nieodłącznie towarzyszące współczesnej cywilizacji.  Chcąc zaangażować publiczność do doświadczenia życia zbiorowego i możliwości wyboru, komponuje ciąg choreograficzny w sposób nieświadomy, bezsilny. Artystka poszukując zmiany demonstruje nowe rozwiązania, lekceważy zagrożenia jednak dąży do zrozumienia odmiennej nowej rzeczywistości. OCIERA się o „świeże”.