Zwyczajne sytuacje uchwycone na obrazkach, powracają do życia w postaci odległych, czasem nieco przytartych już wspomnień. Prezentowane narracje, niejednokrotnie mają charakter osobistych podróży do przeszłości. Niektóre z nich stanowią część historii miasta, inne zaś z Lublinem łączy jedynie osoba narratora. Warsztaty stały się czymś w rodzaju sentymentalnej wyprawy do naszej własnej przeszłości, do zapachów dzieciństwa, smaków z lat młodości, do momentów, które pielęgnujemy w naszej pamięci.

„Duży pokój mógł mieć 2,5m szerokości, może 4 długości, mały dziecięcy był jeszcze mniejszy. Na ścianie jest wzór z wałka, tak się wtedy malowało ściany, on jak pamiętam był chyba beżowy, taki ciepły z brązem, ale to nie była nasza ulubiona ściana. Ulubiona ściana, to była ta w dziecięcym pokoju, wyjątkowo nam smakowała. Po kawałku odłamywaliśmy z niej farbę i zjadaliśmy. Nie wiem, czy dlatego, że była różowa, czy dlatego, że miała w sobie wapno. W dziecięcym pokoju mieścił się tylko tapczan, łóżko i dwie szafy. Jedna była lakierowana z drzwiami na wysoki połysk. Nie pamiętam w jaki sposób umiałam się na nią wdrapać, ale brat kazał mi z niej skakać do łóżeczka dziecięcego, w którym była złożona cała pościel naszej rodziny. Druga szafa była znacznie gorsza. Widać ją było z tapczanu i skrzypiała złowrogo. Czasem zdarzało się, że byłam w domu sama, bo mama wychodziła, strasznie się wtedy bałam tej szafy.”

– fragment jednej z historii