Ten doskonały i hipnotyzujący film dokumentalny przedstawia kulisy branży filmowej w Turcji lat 80., opartej głównie na kradzieży pomysłów, bohaterów, scenariuszy i muzyki kina Hollywood. Bo poza krótką przerwą, w Turcji w zasadzie nie istniały prawa autorskie i tak jest do dziś.

Cem Kaya dotarł do faktów, które są tak niewiarygodne, że aż trudno uwierzyć, że wydarzyły się naprawdę. Z niedowierzaniem, wypiekami na twarzy, rozszerzonymi źrenicami i uśmiechami od ucha do ucha dowiecie się m.in. o aktorach, którym udało się zagrać w setkach filmów (rekord to 1772 tytuły!) – nic dziwnego, że dziś większości z nich już nawet nie pamiętają. Usłyszymy o Çetin Inanç’u, jednym z najbardziej płodnych reżyserów (m.in. Tureckie Gwiezdne Wojny, Turecki Rambo), którego taśmy z filmami mogłyby okrążyć Ziemię, dwa razy.

Zastanowimy się jak to możliwe, że wytwórnia Yesilcam potrafiła wyprodukować aż 300 filmów rocznie, (chociaż mieli tylko 3 scenarzystów) i zobaczymy jak osadzić amerykańskich superbohaterów w lokalnych, tureckich realiach. Odkryjemy również, co powstaje, gdy ktoś naprawdę przesadzi i połączy w jednej postaci Fantomasa, Supermena i Batmana.

W latach 80. w Turcji 35% gospodarstw domowych posiadało odtwarzacze VHS, czyli aż 3 razy więcej niż np. w Niemczech. Był to też czas, kiedy tureckie kino i rynek video były jednymi z największych na świecie, a tureckie kina pękały w szwach. Aby jeszcze bardziej podkręcić sprzedaż niektóre filmy reklamowano jako nowe zmieniając tylko plakat. Co więcej, zwracano uwagę na kobiety jako widzki, bo przecież „dużo gadają i nie chodzą do kina same, organizują się w grupy” – czysty zysk, prawda?