W swoich koncertach Natalia prezentuje wrażliwą wizję tego świata, skupia się na kolorach i żywiołach tworzących naszą fizyczność i metafizyczność, na zagadnieniu odrębności jednostki wobec tłumu i niepodległości artysty wobec Wszechświata.

Podczas koncertu artystka sięgnie m. in. po repertuar Ewy Demarczyk, Edith Piaf czy wielopoziomową poezję Zbigniewa Herberta. Wybór materiału jest wynikiem wielu rozmyślań i wspólnych rozmów Natalii Sikory i Hadriana Tabęckiego. Efekt końcowy umyka jednoznacznemu opisowi i kategorii – można go kategoryzować jako poetycką opowieść, monodram muzyczny, czy też rzecz pomiędzy dramatem a recitalem, poezją śpiewaną a piosenką aktorską.