W „staubkinder” (dzieci kurzu) pozwalamy porwać się w absurdalny, dezorientujący świat – do złudzenia podobny do naszego: z krytycznymi aspektami teraźniejszości, dzisiejszą złożonością i tą niepewną przestrzenią zwaną przyszłością. Dzieci kurzu szukają oparcia; ziemia pod ich stopami jest im obca. Niepokojące i poetyckie zarazem…

„Obraz Paula Klee zatytułowany «Angelus Novus» przedstawia anioła, który wygląda, jakby miał właśnie oddalić się od czegoś, na co spogląda […] Najchętniej zatrzymałby się, przywrócił zmarłych do życia i scalił to, co zostało rozbite. Ale z raju nadciąga burza, która wplątała się w jego skrzydła i jest tak potężna, że anioł nie może ich złożyć. Burza ta popycha go niepowstrzymanie w stronę przyszłości, do której jest zwrócony plecami, podczas gdy przed nim piętrzy się stos ruin, sięgający nieba. To, co nazywamy postępem, jest właśnie tą burzą.”

O, człowieku! Miej się na baczności!
Co mówi głos najgłębszej północy?
Spałem – i śniłem –,
Z najgłębszego snu zbudziłem się – i słyszę:
świat jest głęboki,
głębszy, niż zdoła odczytać dzień.
Głęboki jest jego ból –,
lecz radość – głębsza jeszcze niż może być cierpienie.
Ból mówi: „Precz! Idź!”
Lecz wszystkie radości pragną wieczności –
– pragną wieczności bezdennej.