Wychowana w luksusie. Od najmłodszych lat wiedziała, czego chce. Do celu dążyła bezceremonialnie i za wszelką cenę. Czuła się wolna i wyzwolona. Wyemancypowana. Jedynie ona sama mogła decydować o sobie. Nie miała kompleksów. Ekstrawagancka. Wyniosła. Nierzadko arogancka. Chciała być i była zawsze w centrum uwagi. Królowa szalonych lat dwudziestych. Przez całe bujne życie tworzyła swoją legendę. Konfabulowała – z przyzwyczajenia lub dla uzyskania efektu, w zależności od okoliczności. Poziom jej autokreacji z pewnością stał się wzorem dla późniejszych celebrytów. Miała kochanków i kochanki, ale prawdziwie kochała jedynie pierwszego męża Tadeusza – Tade’ – Łempickiego. Wielbiła bogactwo, przepych, eleganckie stroje, wystawne przyjęcia… Stworzyła swój unikalny styl w sztuce: Malowała prostytutki i królów… I nigdy nie miała dość. Nienasycona.

„T. de. Ł. Nienasycona” – sztuka pisana jako monodram jest swoistą psychodramą, wiwisekcją, zmyciem makijażu autokreacji i konfrontacją z rzeczywistym „Ja”. Dwie aktorki (Katarzyna Żak i Ewa Makomaska) rozgrywają konflikt w dialogu „Ja” z „Mną”. Ta fotografia wewnętrzna artystki rozbita na „pozytyw” i „negatyw” jest egzemplifikacją rozdarcia między kreowaniem własnego wizerunku a rzeczywistością. Spektakl próbuje odpowiedzieć na pytanie: czy „Autoportret w Zielonym Bugatti” przedstawia Tamarę Łempicką czy też wyobrażenie artystki o niej samej?