W zawieszonym, enigmatycznym czasie rodzi się choreografia – najpierw jako subtelny wir, który z czasem staje się tornadem.
Dźwięk stukania obcasów narzeka i śmieje się w pętli.
Pieśń, która nie ustaje, wzbija się ku górze i oplata przestrzeń.

Taranto, jako styl flamenco, wywodzi się z górniczych terenów Almeríi. W swojej pierwotnej formie to cante – śpiew prosty, surowy, pozbawiony akompaniamentu gitarowego, zrodzony z potrzeby wolności i nieskrępowanego wyrazu. W tym sceniczno-badawczym utworze tancerce Maríi del Mar Suárez / LaChachi oraz wokalistce Lola Dolores towarzyszy nagość – symboliczna i dosłowna – z którą eksperymentują. Z szacunkiem dla struktury tradycyjnego tablao poszukują możliwości spotkania tańca i cante, by oddać przestrzeń przypadkowości i przekształceniu. Z ciszy, bez instrumentów, rodzi się rozmowa między głosem a ciałem, w której to, co nieplanowane, staje się częścią języka.

Wezwanie do tańca współbrzmi z quejíos (zawodzeniami) taranto, pozwalając choreografii przekształcać się „przez zarażenie” i chłonąć wszystko, co rodzi się z tańca i śpiewu. W języku scenicznym, wpisanym w nowe dramaturgie, artystki badają ciało i zaskoczenie nagim cante. Nie szukając niczego ostatecznego, pojawiają się gesty niepokorne, humor i przypadek. Taniec i cante ulegają zmianie, nie pękając; integrują te przesunięcia – jak w życiu – by tańczyć dalej.