Teatr (podobnie zresztą jak fotografia) jest medium, które potrafi niemalże od razu zareagować na postępujące zmiany społeczne i nierzadko staje się narzędziem tych zmian. Z tego powodu, gdy zachodzi taka potrzeba, przestaje być sztuką, a staje się forum, na którym diagnozowane są zepchnięte zazwyczaj na margines dyskursu problemy – wszelkie tabu, fobie, lęki. Funkcja estetyczna teatru jest w dużej mierze jego funkcją dodatkową.

Prezentowany cykl, którego tematem jest przede wszystkim ludzkie zagubienie i samotność, składa się ze zdjęć wykonanych zarówno w teatrze, jak i w przestrzeni ulicznej. To zestawienie służy pokazaniu, że granica między sztuką a życiem obecnie w zasadzie nie istnieje (i być może nigdy nie istniała). Współczesne widowiska coraz częściej czynią z odbiorcy performera, choć niekoniecznie należy to zjawisko rozumieć jako realną fizyczną interakcję z publicznością, chodzi raczej o uruchomienie procesów mentalnych. Przedstawione na wystawie fotografie zwracają uwagę na współczesną relację między aktorem i widzem, która w dzisiejszej postmodernistycznej rzeczywistości oparta jest przede wszystkim na współodczuwaniu wzajemnej (cielesnej) obecności, a nie na (intelektualnym) porządku reprezentacji. Warto również przy tej okazji spróbować odpowiedzieć sobie na jedno pytanie. Na ile teatr odzwierciedla zachowania społeczne, a na ile ludzkie zachowanie czerpie z estetyki współczesnych widowisk i to nie tylko teatralnych?