Sztuka Jana Wikowskiego inspirowana gawędami Jędrzeja Wowry, beskidzkiego rzeźbiarza ludowego odkrytego w międzywojniu przez Emila Zegadłowicza. Członkowie Teatroterapii stworzyli spektakl o gniewie świętych, niezadowolonych ze swoich drewnianych wcieleń, winiących swego (s)twórcę o brak talentu. Twórcą tym jest świątkarz-rzeźbiarz ludowy, który przed śmiercią spowiada się wystruganemu przez siebie Chrystusowi ze swojego (nie)udanego życia. Przejmująco brzmi ten podszyty ludowym humorem dialog umierającego artysty i jego dzieła.