Bliżej domu boli bardziej. Zawsze. Kiedy wojna jest daleko, gdzieś w kraju, do którego nie zapuszczamy się nawet na egzotyczne wakacje, gdy dotyka kogoś anonimowego, takiego Abdula Kowalskiego, to co nas to w sumie obchodzi. Ot, kolejny brutalny obraz jakich wiele. Po co więc tam jechać, po co pokazywać kolejny dramat? Otóż po to, żeby historie nie zostały zapomniane. Żebyś Widzu nie mógł powiedzieć, że nie wiedziałeś. Że to nie Twoja sprawa. Tak myśleli „sojusznicy” w 1939. To nie nasza sprawa. Trzy lata później raporty o Holokauście przechodziły niezauważone, bo wydawały się nierealne. Właśnie po to, żebyś Widzu zobaczył i miał świadomość. Żebyś pomógł, bo możesz pomóc. Zastanowić się. Poczytać. Choćby tyle. Powiedzieć znajomym: wiecie, tam w Jemenie, Syrii cierpią ludzie. Na Ukrainie trwa wojna, giną LUDZIE! A to już blisko domu… Chciałbym, żebyś Widzu zastanowił się, jak pragnąłbyś być potraktowany przez świat, gdy nad Twoim domem zacznie się wojna?

Wojciech Grzędziński