Jest to unikatowa okazja dla osób zainteresowanych tańcem, aby móc spotkać się i porozmawiać z twórczyniami/twórcami będącymi wciąż w procesie artystycznym. Pokaz jest przeznaczony dla osób dorosłych.

Patostreaming to transmitowanie na żywo przekazów noszących znamiona różnego rodzaju patologii. W ciągu ostatnich kilku lat patostreamy zyskały dużą popularność, szczególnie wśród osób młodych. Do (pato)streamingów służą popularne platformy mediów społecznościowych, jak YouTube, Facebook czy Instagram. Patostreaming charakteryzuje się nieuchwytnością i przemijalnością. Podobnie, jak tzw. relacje na platformach społecznościowych, streamingi można obejrzeć dokładnie w momencie ich emisji. Stąd, wśród wielu odbiorców patostreamingu, pojawiają się objawy tzw. FOMO (Fear Of Missing Out), czyli realny lęk przed utratą doświadczenia. Właśnie takim lękom wychodzą naprzeciw portale streamingowe i społecznościowe, które wprowadzając możliwość subskrypcji, zapobiegają przeoczeniu, pominięciu czy zignorowaniu nowych wydarzeń.

Założeniem naszego projektu performatywnego jest zbadanie różnorodności patostreamów jako fenomenu społeczno-kulturowego. W ramach działania podejmiemy próbę zrozumienia i zdefinowania tego zjawiska za pomocą narzędzi choreograficznych i performerskich.
Zespół będzie pracował w sposób kolektywny, korzystając z narzędzi z obszaru choreografii, chorografii eksperymentalnej, improwizacji ruchowej oraz ruchu naturalnego ( Katie Duck, Ruth Zaphory), ale również działań z obszaru sztuk wizualnych i performatywnych. Interesują nas działania interdyscyplinarne. Będziemy bazować na praktykach choreograficznych, czerpiących z choreografii społecznej, polityczności ciała oraz somatyki (Diana Thielen, Florentina Holzinger, Renata Piotrowska-Auffret). Ważnymi narzędziami w pracy będą również narzędzia dramaturgiczne, tj. praca z materiałem wytworzonym podczas improwizacji, dokumentacja pomysłów, rozpisywanie struktur dramaturgicznych i rozbijanie ich, transfiguracja i inne. Patostreamerzy i patostreamerki często postrzegają i nazywają swoją działalność sztuką. Pojawia się zatem wciąż aktualne pytanie o jej granice w kontekście działań performatywnych w Internecie.