Rose po sprzeczce z przyjaciółką wychodzi z imprezy, wsiada na skuter i wściekła pędzi przed siebie, zupełnie nie zwracając uwagi na rozpędzoną ciężarówkę, pod którą wjeżdża. Kobiecie udaje się przeżyć wypadek, jednak jej twarz zostaje poważnie uszkodzona, zamieniając ją w jej własnych oczach w potwora. Nadzieją na powrót do zdrowia i normalnego życia jest eksperymentalny zabieg w tajemniczej klinice. Efekty operacji przechodzą najśmielsze oczekiwania Rose – jej twarz wygląda lepiej niż przed wypadkiem. Pozbawiona blizn i okaleczeń dziewczyna z cichej szarej myszki zamienia się w ambitną, kreatywną i pewną siebie kobietę. Ceną za urodę są jednak nasilające się koszmary i narastająca potrzeba… picia krwi. W tym samym czasie po mieście rozprzestrzenia się choroba wywołująca u ludzi nienaturalną wściekłość.

„Wściekłość” w reżyserii sióstr Jeny i Sylvi Soska to ukłon złożony Davidowi Cronenbergowi oraz jego „Wściekłości” z 1977 roku. Twórczynie w swojej wersji oddalają się jednak nieco od oryginału i trochę uwspółcześniają historię. Główna bohaterka nie jest bierną uczestniczką otaczających ją wydarzeń – ma swój głos i kontrolę nad własnym życiem. „Wściekłość” to jednak przede wszystkim mieszanka tego, co w kinie klasy B najlepsze – średniej gry aktorskiej, dziwnych statystów na drugim planie, gumowych macek, brzydkiego potwora, makabrycznych scen z mnóstwem krwi, szczypt filmowej samoświadomości oraz… rozstrzelanego św. Mikołaja?