To swoisty taneczny rytuał w wykonaniu 5 dojrzałych artystek poszukujących wspólnotowej harmonii i pewności jutra.

Dawno, dawno temu musiał stać się Wszechświat. Przybył razem z najwyższą energią i najniższym stopniem entropii oraz z fenomenalnie wysokim poziomem uporządkowania. Następnie zaczął kotłować się, kotłować i popadł w nieporządek – lub, jak lubimy to nazywać: w Chaos. W miarę, jak się kotłował, rozpadał się na wiele małych cząstek, te z kolei na jeszcze mniejsze partykuły, a one na obłoki gazu, które przeradzały się w gwiazdy, a z nich powstawały galaktyki, rodziły się kolejne planety, i wreszcie – stało się Życie. W ten sposób ruszyła ta fala, która sprawia, że wszystko we Wszechświecie (gwiazdy, gorąca herbata, nasza cywilizacja, czystość naszego pokoju oraz ludzkie życie i więzi) nieuchronnie zmierza w stronę końca. A mimo to – wciąż trwa dalej. Od wieków nieprzerwanie mierzymy się z tym procesem, próbując odwrócić jego wektor. Cywilizacja wydaje się cienką warstwą lodu na oceanie ciemności i chaosu. Lecz my wciąż upieramy się, by na nim tańczyć. I wyglądamy światła.

W ślad za naszymi przodkami, spektaklem „Whispering the Sun” (Zaklinanie Słońca) angażujemy wszystkie nasze taneczno-śpiewająco-szepczące moce, by zapobiec kolejnemu rozkładowi. Kiedy świat rozpada się na naszych oczach, a ziemia wydaje się szaleńczo improwizować pod naszymi stopami, pleciemy na nowo cenną tkankę międzyludzkich relacji i przechodzimy do działania. Jednoczymy się w nowym rytuale przejścia, starając się nie zgubić na szlaku, co prowadzi przez gęstą od cieni przestrzeń pomiędzy „już nie i jeszcze nie teraz” – i prosto w stronę brzasku.

Łączymy się w przekonaniu, że sztuka ma moc przywoływania Chaosu do Porządku. Pleciemy tradycyjne pieśni i gesty z elementami współczesnych mediów i odwołujemy się do transformacyjnego wymiaru sztuki tańca. Otwieramy nasze serca i umysły, i jak kotwice rzucamy nasze ciała na fale. W imieniu naszych społeczności kładziemy je jako mosty nad niespokojnymi wodami, by zbudować bezpieczną ścieżkę i podróżą na drugą stronę uzdrowić poranioną energię naszej Ziemi. Cerujemy porwaną sieć utkaną z ludzkich relacji w nadziei, że ochroni nas swym bezpiecznym splotem przed ciemnością. I tym odwiecznym sposobem zaklinamy Słońce do powrotu.

Rzucając zaklęcia w przekonaniu, że noc jest najciemniejsza tuż przed Świtem, i że w każdym chaosie jest kosmos, a w każdym nieporządku Uniwersalny Porządek, wyruszamy w podróż do naszych korzeni i z powrotem. Wiedząc, że choć dryfujemy na krze, to wciąż dążymy w stronę Światła. I nigdy nie zaprzestajemy nadziei, że już za chwilę na horyzoncie dostrzeżemy jego wstążkę.