Surrealistyczny, absurdalny, zostawiający na białym puchu ślady czarnego humoru film Hlynura Pálmasona zabiera nas do górniczej osady położonej w środku lasu. Mieszkają tu, jak przystało na basń, dwaj bracia. Młodszy pędzi bimber, desperacko tęskni za miłością i powtarza, że każdy ma w sobie ciemną stronę.

W flimie jej metaforą jest kopalnia, gdzie światła czołówek z trudem rozpraszają mrok, w którym cicho narasta napięcie pomiędzy pracującymi mężczyznami. Wizyjny, zaskakujący, intensywnie oddziałujący poprzez obrazy obraz Pálmasona opowiada właśnie o tym, co ukryte: o rywalizacji, agresji, pragnieniu zemsty, które wydobyte z kopalni ludzkiej duszy ranią i niszczą. Ale także o tym, co może powstrzymać ciemność.