Poprzez eksperymenty fotograficzne Waynowski bada funkcję fotografii rozumianej za H.G. Gadamerem jako rozszerzenie obecności pierwowzoru lub „dodatkowa egzystencja”. Główny bohater, jednocześnie podmiot i przedmiot badania, konstruuje swoją narrację, sięgając po różne formy wizualne, w tym portret artystyczny. Rekonstruując zbiorowe wyobrażenia na temat bohatera i antybohatera Waynowski ukazuje, jak głęboko zakorzenione są archetypowe wzorce w powszechnej podświadomości. Widz zachowuje prawo do oceny niszczycielskiej siły mediów i współczesnej kultury popularnej. Nawiązując do „Procesu” Franza Kafki artysta zmusza widza do zastanowienia się nad przyczynami i mechanizmami dobrowolnego zrzeczenia się wolności. Mówi o alienacji, niepewności i rezygnacji z własnej tożsamości.