Zapraszamy na pierwszą w tym roku odsłonę Polskiej Sieci Tańca, w ramach której Lubelski Teatr Tańca przybliża Państwu najciekawsze produkcje polskich niezależnych artystów i instytucjonalnych zespołów tanecznych.

W sobotni wieczór zagoszczą na naszej scenie dwie solowe prace w wykonaniu artystek już znanych lubelskiej publiczności: Marty Wołowiec oraz Karoliny Kraczkowskiej.

Marta Wołowiec: „Tens”

Cokolwiek tworzysz, będzie naznaczone wpływem energii, jaką nosisz w sobie podczas procesu kreacji.

Akiroq Brost

Spektakl Tens* eksploruje temat ciała jako generatora energii. Artystka poszukuje organiczności wynikającej z przepływu odczuć fizycznych, wibracji, podążania za głosem intuicji oraz zestrajania ciała i umysłu. Daje sobie czas na rozwój. Daje czas również widzom na zestrojenie ich własnych ciał z ciałem performerki. Tens to napięcie, uważność i spokój, a także siła, którą zawsze można odnaleźć biorąc głęboki wdech i wydech, stojąc mocno na nogach.

*Tens (z j. ang. transcutaneous electrical nerve stimulation) to metoda przezskórnej i elektrycznej stymulacji nerwów, stosowana w terapii przeciwbólowej, wykorzystująca impulsy elektryczne o niskiej amplitudzie. Umieszczenie elektrod na skórze sprawia, że prąd przepływa do nerwów obwodowych i pobudza je w dwojaki sposób: blokując impuls nerwowy niosący informację o bólu do mózgu oraz inicjując powstawanie substancji przeciwbólowych – beta-endorfin.
*Informacje pochodzą z portalu medyczny-blog.pl

Karolina Kraczkowska: „The Vessel”

Archetypowe naczynie według Junga definiuje sposób postrzegania własnej tożsamości. To matryca naszej psychologicznej koncepcji definiowania siebie i stosunku do świata. Tworzy strukturę zrozumienia naszej ucieleśnionej tożsamości. Alchemiczne naczynie to obraz tożsamości naszego ciała. Poprzez prosty gest odgraniczenia, naczynie chroni to co się w nim mieści. Naczynie musi być solidne, aby zabezpieczyć to co znajduje się w środku przed wyciekiem na zewnątrz. Bez solidnego naczynia, nie może nastąpić proces transformacji. Zbyt mocne bodźce mogą nadwyrężyć jego strukturę. Spiesznie naprawiamy powstałe w nim rozszczelnienia, nie doceniając konstruktywnych wartości płynących z chaosu. W ten proces wpisany jest upadek i dezintegracja. Jednak bez umiejętności odpuszczania nie dowiemy się co oznacza rozpad i integracja na nowo. Upaść i zostać złapanym. Bez rozmiękczania granic, w zbyt ciasnym naczyniu nie ma wystarczającej przestrzeni na integrację nowych materii i doświadczeń. Naturalnie struktury sztywnieją, aby finalnie się rozpaść. Naczynie ma swój określony ograniczony cykl życia, który należy uszanować. Naczynie potrzebuje solidnego budulca, aby zabezpieczyć znajdującą się w niej materię przed wycieknięciem na zewnątrz. Naczynia mają naturę hybrydową. Pełnią funkcję rytuałów przejścia prowadzących do samopoznania. Naczynie motywuje pytanie czy jest to teraz moment niszczenia, odbudowy, naprawy czy uzupełniania je o nową, cenną materią?