Czarne światło to cykl powstały na bazie różnych przedmiotów znalezionych po śmierci mojego kolegi w jego domu. Przedmioty były rzeczami osobistymi (buty, skarpety, chustki, krawat, itp.) albo przedmiotami trzymanymi przez niego z różnych względów (również sentymentalnych).
Co zrobić z przedmiotami, które były świadkami obecności człowieka z całym ich bagażem emocji i intymności? Jednym ze sposobów może być użycie ich jako tworzywa artystycznego, zmiana ich znaczenia i wyglądu, nadanie nowego sensu. Ta myśl jest mi bliska także w kontekście moich wyobrażeń na temat kontynuacji istnienia po śmierci ciała. Alternatywą do ostatecznego rozpadu byłaby tu kontynuacja życia w zaskakująco innej formie i wymiarze. Do tego cyklu postanowiłem użyć najbardziej bezpośredniej metody fotograficznej, będącej jednocześnie świadkiem obecności przedmiotu na arkuszu fotograficznego papieru. Nie kopia z negatywu, ale obiekt który bezpośrednio leżał na papierze tworząc nań swój biały „cień”. Wszelkie ślady światła są tu odwrócone. Są „nie z tego świata”, ponieważ światło w tej metodzie jawi się jako czarny, a jego brak jako biały ślad. Do wywoływania naświetleń użyłem litowego wywoływacza, a sam papier tworzący w kontakcie z wolno pracującym wywoływaczem tła, faktury i niespodziewane kształty to „Fotonbrom” z 1986 roku. Każde z naświetleń mogło powstać tylko raz, a w związku z tym mamy do czynienia z obrazem nie do powtórzenia, zachowanym tylko w jednym egzemplarzu. Przeterminowany papier był w stanie pracować fantazyjnie poza moją kontrolą, co przypominało mi proces wylewania wosku na wodę i czytania z jego kształtów.
Marcin Sudziński
