Nasze ciała są naszą materialną wersją i potrafią odzwierciedlać prawdę o nas, zarówno tę uświadomioną jak i ukrytą pod powierzchnią, niedostępną dla umysłu. Dlatego to właśnie cielesność, ruch i obraz są w tym spektaklu głównymi środkami wyrazu. Bohaterka, niczym postaci tworzone przez Haruki Murakamiego, schodzi do studni, gdzie z każdym krokiem zagłębia się w nieskończoną otchłań siebie samej. „Odwilż” jest spektaklem, który tworzy przestrzeń i sposobność dla widza do współuczestniczenia w tej podróży.

Nieznośny gorąc wytapia substancję z formy, dając jej ułudę wolności. Następuje seria rozpuszczeń, topnień. Ciało deformuje się desperacko, szukając kontaktu z samym sobą. Podróż w głąb, pełna powrotów, przeszłość usiana pułapkami repetycji, teraźniejszość zdaje się grzęznąć w otchłani czerni. Lód pęka z krzykiem i tworzy szczeliny dla silnych wiatrów.. Słyszę Cię niewyraźnie. Wtapiasz się w tło, ale czuję, że mnie woła. Ma wiadomość, dziękuję. Będę piętnaście po ósmej. Myślałam, że nie wstanę, ale się podniosła, zapaliła światło, by zajrzeć w ciemność. Tylko kiedy ją naświetlasz, przestaje być sobą. Nie była sobą. Wygodnie ułożyła rękawy, i sprawdziłam czy suwak działa bez zarzutu. Działa w obie strony.